Mənim hekayəm...

Aləmzər SADİQQIZI
Dilbər Axundzadənin " Müşviqli günlərim" kitabını oxuyanda 16 yaşım vardı... Bütün xəyallarımın başında Müşfiq könüllü biri dayanırdı... Harda oldumsa onların rəsmini özümlə daşıdım... Ən böyük xəyalım isə gözəl bir evim və ən gözəl yerdə onların rəsmini görmək idi...
İllər ötdü.... Bir gün Rafael Hüseynovun "Zərrələr" ini oxudum...Sən demə mənim sədaqət və məhəbbət simvolu bildiyim Müşfiq bu şeiri o çox sevdiyi Dilbərə yox Ənvər Məmmədxanlının bacısı Arifə xanıma yazıbmış...Arifə xanım da onu çox sevdiyi üçün ərə getməyibmiş...
Bir gün " Müşfiq günləri"ni təşkil edən onun dostu Gülhüseyin müəllimə yaxınlaşıb soruşdum...İstəyirdim desin ki, yalandı... məni bu sıxıntıdan qurtarsın...O da dedi ki, nə az, nə çox düz 8 qadın şeirin əlyazma variantını ona verib və iddia edib ki, şeir ona yazılıb...
Və çoxdan çat-çat olmuş həyat çilik-çilik olub içimə töküldü...
Bu da mənim hekayəm...

Mənim hekayəm...

FACEBOOK ŞƏRH YAZ

DİGƏR XƏBƏRLƏR